Paulette De Coninck: "Ik ben een spruit van ouders die allebei hun leven op het spel hebben gezet bij het bevechten van het fascisme tijdens de Tweede Wereldoorlog. Mijn ouders wisten al van voor de start van die oorlog wat fascisme betekende. Zij hebben de fascistische methodes tijdens de oorlog beleefd. Het is dank zij hun strijd dat ik leef en hier vandaag sta.
Mijn joodse mama gaf me de naam mee van haar zusje. Paulette Souritz werd in april 1943 door Vlaamse collaborateurs aangeduid en samen met haar vader door de Gestapo op een camion geladen. Via de Dossinkazerne werd ze met de trein naar Auschwitz gedeporteerd. De eerste Paulette heeft de oorlog niet overleefd.
De tweede Paulette werd in 1952 geboren, zeven jaar na de bevrijding. Ik groeide op tussen mensen die vertelden over andere mensen die in concentratiekampen hadden gezeten . Als negenjarig meisje bracht ik met mijn ouders en andere buitenlandse kameraden, een bezoek aan deze plek, Fort Breendonk. Dat bezorgde me een nachtmerrie die me jarenlang achtervolgde. In mijn dromen liep ik in een lange smalle gang, op een grintpad. Het was er donker en koud. Gelukkig werd ik telkens wakker.
Ik groeide op met de existentiële angst dat zoiets opnieuw zou gebeuren. Maar na de oorlog was het fascisme de wereld nog niet uit. Terwijl ik ’s nachts die angstwekkende droom had werden er overdag analyses gemaakt over hoe het fascisme zich nog in andere landen heeft kunnen ontwikkelen. We moesten onze ogen open doen. Wakker blijven!
Ik hoop dat het ‘memorie’-werk dat de media nu doen verder wordt gezet. Maar ik hoop vooral dat het analyse-werk van die oorlog volgt. En dat er alles aan gedaan wordt opdat zulke barbarij zich niet opnieuw zou voordoen. Anders heeft een dag als deze en een plek als deze geen zin. Ik zou zeggen: allen aan het werk!"
De toespraak van PVDA-voorzitter Peter Mertens, lees je hier.
